Cesarstwo wykreowane przez dziada Szahdżahana - Akbara, tak efektywnie sterowane we dwoje, przestaje cieszyć i interesować załamanego wdowca. Przez długi czas nie zajmuje się żadnymi sprawami państwowymi, aby wreszcie nakazać dwa lata nadzwyczajnej żałoby.
Szahdżahan, odziany od tej pory w żałobną biel, wyrzeka się ulubionej muzyki, rezygnuje z pachnideł, tonąc jednocześnie w nieustającym żalu. Ogłuszony rozpaczą, w końcu uświadamia sobie, że bezpowrotnie utracił swój skarb. Dociera do niego także, że Mumtaz nie spotka się z nim w raju. Islam jest w tej kwestii nieugięty - dla kobiety nie ma tam miejsca. Ulemowie (uczeni w piśmie) otrzymują nakaz przestudiowania wszystkich dostępnych ksiąg. Być może istnieje wyjątkowa klauzula, pozwalająca na ustępstwo od twardej reguły? Przecież wielkoduszna, pogodna i cierpliwa cesarzowa była nie tylko uosobieniem niewieścich cnót, ale i skutecznym politykiem oraz pełnokrwistą władczynią. Odpowiedź uczonych w piśmie jest jednoznaczna: Mumtaz nie wejdzie do raju.
Szahdżahan, ponownie pogrążony w rozpaczy, ostatkiem sił poszukuje rozwiązania. Rok po śmierci cesarzowej przychodzi mu do głowy przełomowy pomysł. Jedynym wyjściem pozostaje przebłaganie samego Allacha dziełem, które otworzy bramy raju młodej cesarzowej!
W duszy cesarza rodzi się nowy zapał. Projekt, to sieć proporcjonalne powiązanych układów geometrycznych, uderzających harmonią i aerodynamiczną koncepcją budowli. Będąc miejscem emanującym nadzwyczajną energią, grobowiec ma zauroczyć Allacha. Realizacja projektu trwa nieprzerwanie dwadzieścia dwa lata. Dzieło tworzą najlepsi architekci, budowniczy i rzemieślnicy oraz ponad dwadzieścia tysięcy najętych w tym celu robotników. Oto rezultat ich pracy:
 |
| Taj Mahal - Agra, Indie |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz